1)وقتی که ادم تنها میشه همه چیزش بوی غریبی میده.طعم بینوایی همه اش بیگانه میشوند.غریبه تر از غریبه در برهوت خویش مینشیند و در لاهوت دست و پا میزند.همه چیزش بوی نفرت میدهد.بوی انزجار بوی قساوت بوی اسارت بوی تند حقارت خودش میماندواحساس عجیبش اهسته با عقربان زلفش نجوا میکند.

                                                           دوام عشق و تنعم نه شیوه ی عشق است
                                                            اگر معاشر مایی بنوش نیش غمی.